Dziś 1 listopad, dzień sprzyjający refleksjom z pogranicza życia i śmierci. Dzisiejszy wpis nie będzie o Turcji, a przynajmniej nie będzie Ona główną bohaterką. Będą nimi Ludzie z Lasu, w intencji których niektórzy w Polsce zapalają dziś na cmentarzach znicze. Będzie też o chaosie informacyjnym, polaryzacji i podziałach. Zapraszam.
Od jakiegoś czasu staram się śledzić sytuację na polsko-białoruskiej granicy. Nie jest to łatwe. W rozdźwięku informacyjnym można się zagubić.
Czytaj dalej „Jak Obcy aktywuje „My” kontra „Wy”: co się dzieje na pograniczu?”
Simit simitowi, a kaymak kaymakowi, nierówny. Raz na jakiś czas przychodzi ten dzień, kiedy mam ochotę na dobry, tłusty simit i na jeszcze tłustszy kaymak (czyt. kajmak). Podczas stambulskich śniadań kremowy, gęsty kaymak często podaje się polany miodem. Jest to jeden z najbardziej tłustych, najsłodszych śniadaniowych przysmaków, ale dużo zdrowszy od przesłodzonych cukrem dżemów lub średniej jakości margaryn.
Na pytanie, jak mi się mieszka w Stambule, odpowiadam często, że jest to relacja oscylująca pomiędzy zachwytem i wyczerpaniem, miłością i zniechęceniem, przyjemnością i cierpieniem. Kiedy stoję w korkach, starając się złapać oddech w zatłoczonym dolmuşu; kiedy przemykam ulicą starając się przedrzeć przez kłeby dymu papierosowego; kiedy wdaję się w kolejną dyskusję na temat nadużywania plastikowych torebek, wyrzucania śmieci na ulicę… to myślę wtedy: co ja tutaj jeszcze robię? W takich momentach, kiedy czuję, że już nie mogę, że już nie lubię, wybieram się w podróż Bosforem.
kawa i baklawa 